مواد پلیمری
مواد پلیمری مولکول‌های بلندی هستند که از اتصال هزاران واحد کوچک مولکولی به نام مونومر تشکیل شده‌اند. برخلاف تصور رایج، نه تمام این مواد توسط انسان ساخته شده‌اند و بسیاری از آن‌ها در طبیعت یافت می‌شوند. در واقع، در اوایل قرن بیستم بود که ساخت مواد پلیمری مصنوعی جدید مورد توجه قرار گرفت. در سال ۱۹۰۹ میلادی، اولین پلیمر مصنوعی به نام فنول فرم‌آلدهید یا بالکیت ساخته شد و پس از آن، موادی مانند نایلون، پلی‌اتیلن و اکریلیک به بازار عرضه گردیدند.
پلاستیک‌های گرمانرم متشکل از زنجیره‌های بلند مولکولی هستند که توسط نیروهای ضعیف واندروالسی کنار یکدیگر قرار می‌گیرند. هنگامی که به این مواد جامد حرارت داده می‌شود، نیروهای بین مولکولی ضعیف شده و ماده به حالت مذاب درمی‌آید و با خنک شدن، مجدداً جامد می‌شود. این فرآیند را می‌توان چندین بار تکرار کرد. این ویژگی در بازیافت این مواد کاربرد دارد. اما این خاصیت نشان‌دهنده حساسیت پلاستیک‌های گرمانرم به گرما است که استفاده از آن‌ها را به دامنه دمایی معینی محدود می‌کند. پلی‌اتیلن، پلی‌پروپیلن، پلی‌وینیل کلراید، پلی‌استایرن، نایلون، پلی‌استال، پلی‌کربنات، پلی‌متیل متاکریلات و استات سلولز نمونه‌هایی از این مواد هستند.
پلاستیک‌های گرماسخت مولکول‌های بلندزنجیره‌ای هستند که توانایی تشکیل شبکه‌های سه‌بعدی را دارند. این مواد هنگامی که برای بار اول ذوب می‌شوند، قابلیت نرم شدن مجدد تحت حرارت را ندارند، بلکه با افزایش حرارت، ماده تخریب می‌شود. این ویژگی باعث می‌شود که خواص مکانیکی این مواد مستقل از دما باشد و در نتیجه، بازیافت آن‌ها تقریباً غیرممکن می‌شود. فنول فرم‌آلدهید، اوره فرم‌آلدهید، اپوکسی‌ها و برخی از پلی‌استرها نمونه‌هایی از مواد گرماسخت هستند.
